Deze tekst is ook te beluiteren via de volgende link:

https://open.spotify.com/show/0uToLVxfjYuwSprgm9KoWs

De visie van One Europe One Nation op het buitenlandbeleid

Er waren eens twee monniken die wandelden in de richting van het dorp. Toen ze bij de rivier kwamen, zagen ze dat de brug ingestort was. Het water was niet te diep en ze besloten om door het water te stappen. Er stond ook een vrouw met een mooi kleed op de oever. Zij moest naar een feest en haar kleed mocht niet vuil worden. Ze vroeg aan de monniken of ze haar konden helpen. De jongste monnik antwoordde dat ze als monnik geen vrouwen mochten aanraken en begon aan de tocht door de rivier. De oudste monnik keek naar de vrouw en zei dat hij haar wel zou helpen. Hij nam de vrouw op zijn rug en begon aan de tocht door het water van de rivier. Op de andere oever zette hij de vrouw neer, zij bedankte hem en ging haar eigen weg richting het feest. Ook de twee monniken gingen zwijgend hun eigen weg. Na een half uur sprak de jongste monnik tot de oudere. Hij zei: “Er is iets wat ik niet begrijp. Wij zijn monniken en wij mogen daarom geen vrouwen aanraken. Toch heb jij bij de rivier die vrouw op je rug gedragen.” De oudere monnik antwoordde: “Het klopt dat wij als monniken geen vrouwen mogen aanraken. Ik heb die vrouw gedragen en haar op de oever neergezet. Omdat jij er nog aan denkt, draag jij haar nog altijd.”

Nu kan ik me inbeelden dat je je afvraagt wat dit verhaal met het buitenlandbeleid van de Europese Unie te maken heeft. De Europese Unie draagt veel rugzakken uit het verleden mee. Rugzakken met de naam kolonisatie, nazisme, fascisme, schuldgevoel en ook zelfs een rugzak met de naam dankbaarheid.

Zoals in het verhaal wordt het tijd dat we die rugzakken neerzetten en onze weg verderzetten zonder die lasten te blijven dragen.

Het wordt tijd dat wij het koloniale verleden loslaten. We weten dat het gebeurd is, het is een gloriemoment geweest voor ons, het was een hel voor vele anderen. De Europese Unie is nu niet meer verantwoordelijk voor voormalige kolonies, noch voor het beleid dat er nu gevoerd wordt.

Het is in ieders belang dat we allen dit verleden, zonder het te vergeten, achter ons laten, vooruitkijken en dat de Europese Unie samen met alle landen, waar ook ter wereld, werkt aan een eerlijke samenwerking die voor iedereen een meerwaarde is.

Nazisme en fascisme zijn woorden die ons nog steeds doen verkrampen en verstijven. Het is heel belangrijk dat we nooit vergeten wat haat en indoctrinatie met mensen kan doen. We mogen nooit vergeten dat deze twee regeervormen hebben geleid tot wellicht de donkerste pagina’s in de ,door de mens zelf gecreëerde, geschiedenis en dat we er altijd alles aan moeten doen om te vermijden dat dit zich ooit herhaalt. Het mag echter onze huidige politiek niet verlammen of naar andere extremen drijven. Het is van belang om het ontstaan van deze regeervormen in de juiste context te plaatsen en de huidige situatie hieraan te toetsen. Voor het buitenlandbeleid houdt dit vooral in dat we constructief moeten samenwerken zonder anderen ons te laten overheersen. Diplomatie laten overheersen over militair ingrijpen. Het is dan ook van cruciaal belang dat de Europese Unie met één enkele stem spreekt.

Als Europese Unie dragen wij enorm veel schuldgevoelens mee. Vooral door kolonisatie, nazisme en fascisme alsook schuldgevoelens uit recentere tijden door racisme en discriminatie. Deze inbreuken tegen de rechten van de mens rechtvaardigen zeker wel een schuldgevoel. Dit schuldgevoel mag echter niet misbruikt worden door slachtoffers of nabestaanden om medelijden te krijgen of om hun eigen misdrijven te minimaliseren ten opzichte van onze misdrijven tegen hen.

Het is niet gezond om zeer lange tijd met schuldgevoelens te blijven zitten of om elke keer opnieuw geconfronteerd te worden met de oorzaken van het schuldgevoel. We aanvaarden dat er wandaden gebeurd zijn en we leren eruit. Het is daarom de mening van One Europe One Nation dat niet alleen de Europese Unie maar ook de andere landen dat schuldgevoel los moeten laten en vooruit te kijken. Te kijken naar een toekomst waarin we niet meer zullen toelaten dat mensen door die redenen moeten lijden. Dit zal echter alleen lukken als we samenwerken en het verleden een plaats geven waar het kan rusten.

Wat de meesten een vreemde eend in de bijt zullen vinden, is de rugzak dankbaarheid. Er is niets fout met dankbaarheid en soms zouden we dat juist meer moeten hebben. Dankbaarheid wordt echter een last als het afgedwongen wordt, misbruikt wordt of als die dankbaarheid te lang moet duren.

Ja, er zijn bondgenoten die ons geholpen hebben tijdens WO2 en ja, we zijn hen dankbaar voor hun hulp en zeker voor de offers die ze gebracht hebben 80 jaar geleden. Het mag echter niet zijn dat die dankbaarheid gezien wordt als een teken van zwakte of onderdanigheid. Wij zijn dankbaar en blijven als gelijken. We kunnen bovendien niet voorbijgaan aan het feit dat zij zelf ook een groot voordeel hebben gehad bij de offers die ze brachten. Zij hebben hun land op de kaart geplaatst als leiders en hebben hun invloedsfeer tot ver buiten hun grenzen uitgebreid. Zoals bij elke oorlog gaat het in de eerste plaats om het eigen land, de eigen idealen en dan pas het om bevrijdde land.

Zolang we dergelijke lasten blijven dragen en zolang stemmetjes van derden in ons oor blijven klinken zullen we nooit een eigen buitenlandbeleid kunnen voeren.

Het buitenlandbeleid dat One Europe One Nation nastreeft, is een beleid waarbij iedere natie gelijkwaardig is. Het is een beleid dat ervoor zorgt dat er samenwerkingen zijn om de levens van alle mensen te verbeteren, zorgen voor veiligheid, voedsel, onderwijs en toegang tot medische zorgen. Het is een buitenlandbeleid waarbij het draait om een commitment tussen enerzijds overheden, bedrijven en mensen die een voordeel vanuit een gemeenschap genieten en anderzijds die gemeenschap. Als bijvoorbeeld een mijnbouwbedrijf grondstoffen haalt uit de grond in een regio, dan heeft dat bedrijf een verplichting ten opzichte van die regio. Helpen met het behoud van de leefbaarheid voor mens en dier van die regio en indien mogelijk zelfs het verbeteren van de leefbaarheid. Er zijn tal van voorbeelden van bedrijven in de Westerse landen die niet alleen werk bezorgden aan hun werknemers. Ze waren ook bezorgd over hun medewerkers en hun familie. Scholen werden opgericht door bedrijfsleiders, ziekenzorg werd georganiseerd. Zelfs voor er echt sprake was van vakbonden, probeerden sommige bedrijfsleiders al tegemoet te komen aan de bezorgdheden van hun werknemers. Bedrijfsleiders zagen hun personeel als deel van een grote familie en familie helpt elkaar.

Het is ook de visie van One Europe One Nation om in overleg te gaan met andere overheden om problemen aan te pakken die door een enkele natie niet verholpen kunnen worden of die zo grensoverschrijdend zijn dat een samenwerking de enige manier is om het op te lossen. Zo zijn er de klimaat- en milieuproblemen, migratieproblematiek, armoedebestrijding, gelijke rechten. Ons buitenlandbeleid moet zorgen voor samenwerking zodat iedereen zijn of haar steentje kan bijdragen en zodat we sneller tot oplossingen en resultaten komen.

Tot slot is het de visie van One Europe One Nation om de boodschap van éénheid uit te dragen. Door éénheid is er geen oorlog meer geweest in de Europese Unie, is er een toename van welvaart en is er hulp gekomen in moeilijke tijden die zonder unie nooit zou zijn gegeven. Landen die zich verenigen staan sterker, moeten zich minder zorgen maken over hun grenzen en welvaart straalt na enige tijd uit over heel de unie.

Als Europese Unie weten we maar al te goed dat een unie niet altijd rozengeur en maneschijn is, doch als er voldoende inzet is van alle leden van de unie en alle leden blijven de waarden van de unie steunen, dan blijft de unie overeind.