Deze tekst is ook te beluisteren via volgende link:

https://open.spotify.com/show/0uToLVxfjYuwSprgm9KoWs

De visie van One Europe One Nation over De politieke renaissance in de Europese Unie

De geschiedenis leert ons dat steden, regio’s en rijken komen en gaan. Niets is voor eeuwig. En bij zo een verandering hoort meestal een nieuwe politieke structuur. Bij de oprichting van de Europese Unie hebben de beleidsmakers ervoor gekozen om de bestaande politieke structuur te behouden en er een laag aan toe te voegen. Een laag die de éénheid moest symboliseren en voor de rest, jammer genoeg, de rol krijgt van “soit belle et tais-toi”. De Europese politiek kan wel ideeën uitwerken en voorstellen doen, het zijn nog steeds de oude politieke machten die de eindbeslissingen nemen. En zo kiest elke lidstaat nog steeds zelf in hoeverre ze een Europees standpunt volgen. De “Green deal” is hiervan een mooi voorbeeld. Delegaties uit alle landen van de Europese Unie werkten samen aan een dossier dat Europa groener en klimaat-neutraler moest maken. Na goedkeuring door het Europees parlement vindt elke lidstaat wel een onderdeel van de deal dat niet naar hun zin is en waardoor ze de deal niet als dusdanig kunnen goedkeuren. En zelfs als ze het goedkeuren blijft het maar een vaag begrip in de praktijk. Het resultaat is een lege doos met een beloftevolle verpakking.

Dan is er nog de angst van politici voor politieke hervormingen, de ontslagrondes in het politieke milieu en het verliezen van politieke macht. Bovendien krijgen wij, als Europeanen, het benauwd als we nog maar denken dat iemand van buiten onze regio president van de Europese Unie kan worden en beslissingen kan nemen die niet stroken met de visie in onze regio. Als bijvoorbeeld een Hongaar president wordt, zullen bepaalde regio’s argwanend kijken naar de beslissingen in verband met de gelijke rechten, klimaatverandering en bescherming van het milieu of de bewaking van onze grenzen. Als een Nederlander president wordt zullen bepaalde regio’s dan weer argwanend kijken naar de beslissingen in verband met ecologie, klimaatverandering of import van goederen van buiten de Europese Unie.

Elke crisis, of het nu gaat om een financiële crisis, een pandemie of een crisis in de landbouw, leert ons dat alle Europeanen heel snel wennen aan het idee dat de oude grenzen van de natie nog steeds bestaan, terug in gebruik worden genomen en in sommige gevallen zelfs bewaakt worden. Bij een uitbraak van vogelgriep bij een kippenkweker zal men niet kijken naar de afstand tot maar wel naar de nationaliteit van de getroffen kweker.

Een kippenkweker in De Panne en een andere in Sluis liggen dichter bij elkaar dan een kippenkweker in De Panne en een kippenkweker in Neerpelt. Toch zal bij een uitbraak van vogelgriep in De Panne de kippenkweker in Neerpelt harder getroffen worden dan de kippenkweker in Sluis. Puur op basis van nationaliteit.

Dit alles heeft een nefast effect op de werking van de Europese Unie als een unie alsook op het voortbestaan van de Europese Unie zelf.

Het is de visie van One Europe One Nation dat een grondige politieke renaissance nodig is en dat de interne grenzen van de Europese Unie hertekend moeten worden om zo tot de Europese identiteit te komen en een echte Europese politiek. Als bijvoorbeeld Vlaanderen blijft bestaan zoals het vandaag de dag op de kaarten staat, dan zullen mensen bij het verdwijnen van de Belgische grenzen zich gaan identificeren met Vlaanderen en niet met Europa.

De politieke geografie van de Europese Unie is uitgegroeid tot de huidige vorm vanuit de Romeinse tijd en de vroege middeleeuwen door oorlogen, huwelijken en verdragen. De regio’s, provincies en steden hebben hun grenzen en posities verworven door hun geografische locatie, de graven en hertogen en door de, in het verleden, trage communicatie vanuit de uithoeken van het rijk met het centrale bestuur. In vroegere tijden was het nodig om getrouwen te hebben aan het hoofd van regio’s en provincies om de belangen van het centrale bestuur te dienen. 

In deze tijd van communicatie, informatisering en de mogelijkheid om op zeer korte tijd elke uithoek van de Europese Unie fysiek te bereiken, moeten ons toelaten deze eeuwenoude politieke structuren in vraag te stellen.

De visie van One Europe One Nation is dat er na de politieke hervorming slechts twee politieke lagen blijven bestaan: de Europese laag en de lokale laag. Deze nieuwe structuur past bij de naam van de partij: One Europe One Nation alsook het streven naar één Europese nationaliteit. Doch zolang de oude grenzen op één of andere manier blijven bestaan, blijven mensen en overheden vasthouden aan die grenzen.

Het volgende deel gaat over de Europese politieke structuur

De Europese politiek heeft één Europese president, één Europees parlement, één eerste minister en de ministers met hun commissies.

De president is de leider die de Europese Unie en de mensen leidt. De president is de persoon die de Europese Unie een gezicht geeft, zowel in het binnen- als het buitenland en die de Europese Unie vertegenwoordigd bij belangrijke gebeurtenissen. De president heeft niet het recht om zelf beslissingen of wetten door te drukken of om op welke manier dan ook meer macht naar zich toe te trekken. Hij is niet de componist noch de eigenaar van de Europese Unie, hij is de dirigent die ervoor moet zorgen dat iedereen zijn of haar stuk speelt zoals voorzien. De president heeft wel het recht om het Europese parlement of de ministers aan te zetten tot actie om verkiezingsbeloften waar te maken.

Het Europese parlement is “het” bestuursorgaan van de Europese Unie. Het parlement maakt de wetten en neemt beslissingen die de bevoegdheid van de minister te boven gaan. Voor de verkiezingen van het Europese parlement wordt er 1 stembrief gemaakt voor alle inwoners. Het is dus niet, zoals nu het geval is, dat elke megapolis een eigen lijst opstelt en daaruit kiest. Er is één enkele lijst die voor alle kiezers dezelfde is ongeacht waar ze wonen in de Europese Unie.

Leden van het Europese parlement dienen zich 100% in te zetten voor het volk. Een zetel hebben in een raad van bestuur, het beroep dat een verkozene deed voor de verkiezing blijven uitvoeren kan niet. Leden van het parlement worden betaald om hun ambt uit te oefenen en dienen dus voorrang te geven aan het Europese parlement. Indien ze dit niet wensen, dienen ze hun plaats af te staan aan de volgende op de lijst.

De mensen kiezen het parlement en het parlement vertegenwoordigd de mensen. Het is dus aan het parlement om de stem van het volk te horen en die stem mee vorm te geven in de praktijk. Het Europese parlement moet een weerspiegeling zijn van wat er buiten de muren van het parlement leeft zonder dat het parlement zich blind staart op het eigen gelijk. Het is de taak van het Europese parlement dat Oost en West, Noord en Zuid, alsook politiek links en politiek rechts zich verenigen onder de Europese vlag en zich thuis voelen in de Europese Unie.

De taak van de ministers en hun commissies bestaat erin de wetten en beslissingen van het Europese parlement uit te voeren en ervoor te zorgen dat ze nageleefd worden. Een minister kan zelf geen fundamentele wijzigingen aanbrengen aan wetten of beslissingen.  Een minister kan wel eigenhandig verduidelijkende maatregelen treffen die een wet begrijpelijker of concreter maken. Doch, de verduidelijkingen dienen altijd in de geest van de betrokken wet te blijven. Dit kan gaan om stappen die genomen zullen worden om een wet toe te gaan passen. Het mag niet zo zijn dat dit een vertragingsmaneuver is om een wet uit te stellen. 

Een commissie moet samengesteld worden volgens de politieke verdeling van het parlement. Dit wil zeggen dat elke politieke partij deel uitmaakt van een commissie. Dit zorgt voor continuïteit binnen de commissies en een politiek meer centrumgerichte benadering van de taken van de commissie. De leden van de commissie worden bijgestaan door vak-experten die de commissie van advies kunnen voorzien. Dit kunnen wetenschappers zijn alsook mensen die werken in de diensten die onder de bevoegdheid van een commissie vallen. Op deze manier kunnen we theorie en praktijk bijeen brengen en het draagvlak van de beslissingen van de commissie optimaliseren.

Voor One Europe One Nation is het van uiterst belang dat zowel de president, de leden van het parlement als de ministers zelf de wetten en regels, de waarden en normen van de Europese Unie naleven. Zij hebben een voorbeeldfunctie en als zij zich boven de wet stellen, waarom zouden anderen het dan ook niet doen. 

Inbreuken die bewezen zijn en die het vertrouwen van het volk in de Europese instellingen schaden of die de Europese instellingen zelf schaden dienen gesanctioneerd te worden met een onmiddellijke ontheffing uit de functie en een verbod om nog aan politiek te doen. Het is voor One Europe One Nation ondenkbaar dat iemand die Europa schaadt nog deel uitmaakt en betaald wordt door Europa.

Als we kijken naar de taken van de Europese politieke laag dan zijn het vooral taken die verband houden met de hele Europese Unie. Taken zoals veiligheid, het sociale beleid in de Europese Unie, het buitenlandbeleid, migratie, milieu en klimaat en ook de binnenlandse samenwerking en gelijkheid. Tot de taken behoren ook het ontsluiten van steden met beperkte infrastructuur naar andere steden toe. Het gaat hier dus niet om de lokale infrastructuur, enkel over de inter-stedelijke infrastructuur. De Europese laag zal ook de fiscale aspecten controleren en het deel dat haar toekomt innen bij de lokale politieke laag.

Qua structuur en geografie is het heel simpel. Heel de Europese Unie is één land, één natie met één bestuur.

Dit laatste deel gaat over de lokale politieke structuur

Voor het lokale bestuur en de geografische structuur gaat er een drastische wijziging doorgevoerd worden. Het lokale politieke landschap zal bestaan uit een grensoverschrijdende samensmelting van hele of delen van provincies tot een nieuwe entiteit, best vergelijkbaar met een megapolis. Een zeer grote stad die niet alleen een kern, een huidige grote stad, omvat maar ook de rand en ook de rurale gebieden rond de rand. Kleine steden worden mee opgenomen in de megapolis.

Zo’n megapolis bestaat uit verschillende districten die evenwaardig zijn. In een megapolis wonen 2 à 3 miljoen mensen. Omdat alle megapolissen ongeveer even groot zijn, zijn ze ook evenwaardig.

De megapolis wordt bestuurd door één burgemeester, één raad van de megapolis en één schepencollege. In de raad van de megapolis zetelt van elk district één lid van de grootste partij. 

Een district heeft enkel een districtsraad. Deze raad heeft als taak het district te vertegenwoordigen in de megapolis, de lokale politiek dicht bij de mensen te houden en de mensen van dichtbij ten dienste te staan.

Het is zeker niet de bedoeling dat de kern van de megapolis alle inkomsten en projecten naar zich toe trekt. Het is de bedoeling dat iedere burger, waar ze ook wonen in de megapolis, dezelfde rechten en voordelen heeft. Het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat er een zeer uitgebreid netwerk van openbaar vervoer is in het centrum van de megapolis en dat er anders districten amper of niet bediend worden door het openbaar vervoer.

De megapolis heeft een zekere mate van zelfbestuur. Zo staat de megapolis zelf in voor het innen van belastingen, het verzorgen van onderwijs en gezondheidszorg, lokaal openbaar vervoer, justitie en ook voor landbouw en groene zones. Om dit alles in goede banen te leiden zullen de medewerkers van de huidige overheden tewerkgesteld worden in de administratie van de megapolis.
 
De Europese overheid zal zorgen voor een samenwerking tussen de verschillende megapolissen zodat succesverhalen een voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Er zal ook verwacht worden dat megapolissen samenwerken in een financiële context zodat elke megapolis kan groeien. Net zoals districten zijn megapolissen ook evenwaardig en er zal bij een samenwerking een evenredige input verwacht worden. Het is niet de bedoeling dat een megapolis zich laat bedienen door een andere megapolis.

De visie van One Europe One Nation op het bestuur van de megapolis is dat de functie van de burgemeester veel gelijkenis heeft met die van de president. De burgemeester geeft zijn of haar megapolis een gezicht en hij of zij is aanwezig op alle grote gebeurtenissen in of ter gelegenheid van de megapolis.

De raad van de megapolis is de evenknie van het Europese parlement. Zij vertegenwoordigt de stem van het volk en creëert decreten die van de hele megapolis een betere plek moeten maken zonder in te gaan tegen de wetten en regels, waarden en normen van de Europese Unie.

De schepenen kunnen op hun beurt dan weer vergeleken worden met de ministers. Zij voeren opdrachten uit en zorgen ervoor dat de decreten van de megapolis uitgevoerd worden.

Het is duidelijk dat deze politieke hervorming een bloedbad zal aanrichten op het politieke toneel, doch deze reorganisatie is, volgens One Europe One Nation, noodzakelijk om de productiviteit van onze politici te verbeteren en de financiële situatie terug in goede banen te leiden. We mogen ons niet laten leiden door sentiment en moeten vooral kijken naar de realiteit en de positie van de Europese Unie in de wereld van morgen.